แก้วหน้าหมา Dog Face

บทละครชาตรีสร้างใหม่ 1 ใน 3 เรื่อง (แก้วหน้าหมา, นางสิบสาม, มโนรีย์) สืบเนื่องจาก ละครชาตรี “นางสิบสอง ตอน อุบายยางสนธี-ฤาษีแปลงสาส์น” ซึ่งดัดแปลงจากนิทานชาดกพื้นบ้านและบทละครชาตรีของเก่าหลายฉบับ(ทั้งฉบับกรมศิลปากรและฉบับชาวบ้าน)มาเป็นฉบับของผมเองซึ่งจัดแสดงหลายต่อหลายครั้งรวมทั้งเทศกาลละครกรุงเทพในปี 2557นั้นมีเสียงตอบรับจากผู้ชมหลากอายุอย่างดียิ่งทำให้พบว่ารูปแบบละครชาตรียังเป็นที่นิยมอยู่ และเนื่องด้วยในแต่ละปีนั้นผมเป็นกำลังหลักในการจัดเทศกาลฯแต่สัญญากับตนเองไว้ว่าจะส่งผลงานเข้าร่วมเทศกาลฯ ทุกปีให้จงได้ จึงต้องคิดการแสดงที่ใช้เวลาซ้อมและตระเตรียมแต่น้อย และผมเองก็มีต้นทุนอยู่เพียงพอ ละครพื้นบ้านประยุกต์จึงเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง        
        
ลักษณะของบทละครชาตรีนั้น ดำเนินเรื่องด้วยบทร้องที่เป็นกลอนแปด รวมทั้งเนื้อเพลงแต่งใหม่ที่มีสัมผัสคล้องจอง และบทเจรจาของตัวละคร ซึ่งมีการบรรยายเรื่องราวอยู่ในตัวเองจนผู้อ่านเกิดภาพตามได้อยู่แล้ว ผู้เขียนจึงใส่คำบรรยายสิ่งที่จะเกิดขึ้นบนเวทีไว้เพียงสังเขปเท่านั้น
        
บทละครชาตรีเรื่อง“แก้วหน้าหมา”นี้ เขียนขึ้นในช่วงเวลาที่ประเทศไทยตกอยู่ใต้อำนาจเผด็จการทหารที่สิทธิ์เสรีภาพของประชาชนถูกริดรอนได้อย่างชอบธรรมเพราะการสนับสนุนของชนชั้นกลางเพียงบางกลุ่มที่มีอำนาจ ยากที่ประชาชนคนทั่วไปจะโงหัวขึ้นมาต่อต้านเรียกร้องสิทธิ์ใดใดคืนได้ จึงเป็นบทละครที่ผมเขียนและจัดแสดงเพื่อระบายความโกรธ ความคับแค้นใจ มากกว่าจะมีแก่นสารที่เป็นประโยชน์ จะมีอยู่บ้างคือช่วยสะกิดให้ผู้ชมบางกลุ่มได้รู้สึกรู้สาว่าเราทั้งหลายกำลังตกอยู่ในกองทุกข์ร่วมกัน ไม่ว่าจะคุณจะฝักไฝ่อำนาจนิยมหรือชื่นชมประชาธิปไตยก็ตาม
        
นอกจากรูปแบบการแสดงที่มีความสวยงามของท่ารำ ความไพเราะของดนตรี มุขตลกเสียดสีที่สนุกสนาน และการวิพากษ์สังคมแบบทีเล่นทีจริงของละครชาตรีอันเป็นเครื่องมือสื่อสารไปสู่ผู้ชมแล้ว  ความโดดเด่นของบทละครนี้คือยังมีมีแนวคิดต่อต้านความงานแบบวิจิตรเพียบพร้อม

บทละครต้องการนำเสนอความงามในแบบอื่นๆซึ่งรวมทั้งความกักขฬะ ความหยาบโลน ทะลึ่งตึงตัง เพราะมันทำหน้าที่บางอย่าง ไม่ว่าจะสื่อความหมาย เสียดสี ยั่วล้อ ท้าทายมโนคติความงามที่ถูกบ่มเพาะมาจากการศึกษาในระบบและสังคมแนวอนุรักษ์นิยมที่ทำให้เราถูกหลอมจนคุ้นชิน และสะอิด สะเอียนเมื่อประสบกับภาษาเถื่อนถ่อยอันไม่พึงประสงค์ พื้นที่ของความพร่อง ดิบ เถื่อน ถูกเบียดด้วยความสมบูรณ์พร้อม ผมจึงจงใจใช้ภาษาหยาบคายแทรกอยู่ในบทละครด้วย กล่าวสั้นๆคือเพื่อนำเสนอความงามในความหยาบคายนั่นเอง
        
อย่างไรก็ตาม การนำเสนอความงามของความดิบเพื่อน กักขฬะ สู้ผู้ชมชนชั้นกลางที่มีการ ศึกษาแบบประเพณีนิยม ในโรงละครที่แวดล้อมด้วยบรรยากาศของความสุนทรีย์ เป็นเรื่องท้าทาย ล่อแหลม หากทำได้ไม่“ถึง”ก็จะล้มเหลวและได้รับการดูถูกดูแคลนจนถึงขั้นต่อต้านจากผู้ชมบางกลุ่มได้ ซึ่งการแสดงในครั้งแรกในเทศกาลละครกรุงเทพ ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จในทุกรอบ กว่าจะหาความลงตัวได้ก็รอบท้ายๆแล้ว ถึงกระนั้น บทละครเรื่องนี้ก็นับเป็นผลงานที่ภาคภูมิใจอีกเรื่องหนึ่งของผู้เขียนเช่นกัน

ละครชาตรีสร้างใหม่แซบๆ ว่าด้วยเรื่องแสบๆ ของเทวดาหน้าสุนัข เมื่อพระอินทร์ส่งนางมณีสุนัขามาสืบทายาทในเมืองมนุษย์ กุลาหลหรรษาก็บังเกิด เจ้าปลิ้นทองจะเสียว่าวหรือเสียตัว ท้าวกระบองโตจะปั้นลูกคนได้ทันการหรือไม่ หรือดวงเมืองจะถึงการแตกดับ?